مولانا و هویت انسانی

هویت/ identit، چیستی هر چیزی است، اما در مورد آدمی «هویت»، مجموعه ای از خصوصیت­های پایداری است که به اعتبار آن یک فرد انسانی از دیگران متمایز می شود. افراد انسانی وقتی در یک میدان تعامل گروهی/قومی قرار می­گیرند هویت تازه­ای به نام «ما» کسب می­کنند. هویت جمعی با دیالکتیک میان فرد و اجتماع شکل می­گیرد؛ طوری که احساس امنیت به فرد انسانی می­دهد. هویت­های فردی و اجتماعی در جامعه جهانی شده، چندان کارآمد نیستند؛ لذا آدمی در جهان امروز نیازمند هویتی فراتر از هویت فردی و قبیله­ای/قومی/زبانی است تا به دستاویز آن بتواند در جامعه­ای به گستره جهان، احساس امنیت کند. در جهان امروز این هویت گسترده را -که می­توان «هویت انسانی»  نامید- بیش از دنیای گذشته نیاز داریم. یکی از راه های وصول به «هویت انسانی» که به استعانت از آن می­توان امنیتی جهانی را توقع داشت «عرفان» و آموزه­های جهان شمول آن است. اگر میدان عواطف، احساسات و خواسته­های بشری را در نگرشی عرفانی تعریف کنیم، به اجتماع انسانی مطلوب­تری می­رسیم. اجتماعی که با آموزه­هایی چون؛ عدم آزمندی، وحدت­گرایی، رواداری و صلح اندیشی در صدد رفع تمایزات و تاکید بر اخوتی فراتر از قومیت و ملیّت دارد.